Ulubione z 2017: indie/punk/noise rock/psych/pop-rock

by trzyszostki / 0

(kolejność bez większego znaczenia)

najlepsze

⬇

Anwar Sadat – Ersatz Living (Broken World)

Po pierwszych sekundach było już pozamiatane. Anwar Sadat straszą niszczycielskim post-punkiem zawieszonym pomiędzy industrialem i no wave’em. Atmosferę podgrzewają za pomocą masywnej, smolistej i zarazem szeleszczącej produkcji. Nieprzyzwoicie dobre. Jedno z największych odkryć 2017.

Remo Drive – Greatest Hits

Grają jak The Get Up Kids circa 1997, mają weezerowo-superchunkowe (geekowe) brzmienie, posiadają wstrząsająco dobry zmysł do chorusów, wciąż i wciąż podrzucają zaskakujące mostki, doskonale odnajdują równowagę pomiędzy ironicznym luzem a melancholią.

Kempa Lubiewski – GODOT (Music is the Weapon)

Gdzie leży magia muzyki panów Kempa i Lubiewski? Pierwsze, co przychodzi mi na myśl (oprócz Ścianki), to Moonshake, jedna z najbardziej niedocenianych wyspiarskich grup z lat dziewięćdziesiątych. Ich twórczość stykała ze sobą noise/psych pop z shoegaze’em, punkiem, jazzem, post-rockiem czy nawet krautrockiem, do tego antycypowała trip-hop – można rzec, że było to takie charczące Stereolab. Piękne, inspirujące granie. I „GODOT” gdzieś w tych rejonach funkcjonuje, chociaż jest klarowniejsze, a produkcyjnie bliżej temu longplayowi do downtempo. Jeśli więc avant, to tylko ze zrozumiałej dla wszystkich perspektywy. Jak łatwo wywnioskować: mówimy o płycie niecodziennej i zarazem łatwo przylepnej.

Gnod – Just Say No to the Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine (Rocket)

Wczesne Swans, Pineal Ventana, albinicore – tak się bawi Gnod. Wysoce nośny, intensywny noise rock z odpryskami no wave’u. Po otwierającym całość „Bodies for Money” poczułem, że muszę iść na chwilę na spacer i odsapnąć. Klasa.

Charly Bliss – Guppy (Barsuk)

Patent Charly Bliss polega na najntisowym sprofilowaniu power popu poprzez umiejętne wtopienie w główną tkankę twee popu i pop punku smagniętych grunge’owym szlifem. I tak przez 29 minut.

Hollywoodfun Downstairs – Tetris (Antena Krzyku)

Hollywoodfun Downstairs są bardzo fajni z co najmniej czterech powodów. Po pierwsze: mają w sobie coś z Daughters. Po drugie: mają w sobie coś z Drive Like Jehu. Po trzecie: rozrywają na strzępy pop punk. Po czwarte: grają zarazem chaotycznie i żywiołowo. Antena Krzyku może być dumna.

Oxbow – Thin Black Duke (Hydra Head)

„Thin Black Duke”? Symfoniczne wariacje wplecione w przefiltrowane przez Toma Waitsa „The Eye of Every Storm” Neurosis z nutą zaburzonego noise rocka.

Yumi Zouma – Willowbank (Cascine)

Z zakładki nu-indie pop to moja ulubiona grupa. Nie są zbyt oryginalni, czasami nudzą, ale mnie to nie rusza – uwielbiam ich melodie.

Ariel Pink – Dedicated to Bobby Jameson (Mexican Summer)

Kolejna skarbnica najlepszych pinkowych lo-fi popowych strzałów.

Hoops – Routines (Fat Possum Records)

„Routines” to gitarowy pop: ciepły, przytulny i niesamowicie chwytliwy, ale – co najważniejsze – nie do końca przejrzysty. Indie/jangle popowe aranże nachodzą na hipnagogiczne faktury (coś jak uśmiechnięte Violens?), dając nam do zrozumienia, że całkowicie bezchmurne niebo to nuda i potrzeba małego zamieszania

Nagrobki – Granit (BDTA)

Nagrobki na „Granicie” zbliżają się do estetyki ejtisowej bałkańskiej szkoły post-punku, gdzie nieoczywistości i awangardowe zapędy wpadały z impetem na nowofalowe melodie oraz mikroskopijny – ale jednak – satyryczny rys. Bomba.

wyróżnione

⬇

Priests – Nothing Feels Natural (Sister Polygon)

Punkową wrażliwość Priests można porównać do White Lung – trzeszcze, zgrzyta, ale musi być też przejrzyście.

Booji Boys – Booji Boys (Drunken Sailor)

Pierwsze pięć minut: miazga. Treściwy, nabity ultra-hookami garage punk z popową optyką. Nie do końca potrafię wyjaśnić, dlaczego wkrótce po tym poziom ekscytacji nieco spada; przecież Booji Boys w dalszym ciągu trzymają ‚wyjściowe ustawienie’. Widocznie to naturalna kolej rzeczy, że nie da się grać się przez cały materiał na absolutnie najwyższych obrotach. W każdym razie nie ma co się zastanawiać – tak dobre gitary nie pojawiają się codziennie

LCD Soundsystem – American Dream (DFA)

Oto w jednym miejscu uzyskujemy dostęp do wyśmienitego miksu najzmyślniejszych nowofalowych refleksji z funkowym podbiciem (np. „other voices”), synthpopowych reminiscencji (np. „tonite”) i dance-punkowych deliberacji (np. „emotional haircut”), nawet jeśli ta ostatnia opcja nie stoi aż na takim poziomie i fragmentarycznie razi przesadną reprodukcją schematów. To jednak szczegół. Całościowo „American Dream” przyciąga tak mocno, że odklejanie się wywołuje same smutne reakcje.

Slowdive – Slowdive (Dead Oceans)

Z shoegaze’u na nowej płycie korzystano oszczędnie; szkieletem niemal wszystkich utworów są raczej dream popowe desenie (z ambientalnymi drobinkami) wciśnięte w pop-rockowe ramy. Slowdive nie wykazali większej chęci do eksperymentowania, ale za to całą uwagę skierowali na proces tworzenia przyswajalnych, czepliwych i przymglonych piosenek – z symboliczną dawką neurotycznego transu. Do tego rozsądnie ułożyli tracklistę, nie pozwalając sobie na wrzucanie ścieżek wątpliwej jakości.

Lonker See – Lonker Seessions / Live at Pijana Czapla, Olsztyn (Music Is the Weapon)

„Lonker Seessions / Live at Pijana Czapla, Olsztyn” to takie Lonker See w pigułce, może co najwyżej z wyraźniejszym przechyłem w stronę free jazzu. Ale właśnie. Cenię w tej grupie zdolność do kontrolowania wszelkich odstępstw od norm. Nawet jeśli do akcji wkracza szalone impro, to i tak nie mogę wyzbyć się wrażenia, że tak naprawdę zadbano o to, aby nie pojawiły się żadne zbędne ruchy. Ten – niewykluczone, że bezwiedny – perfekcjonizm ogromnie mnie ciekawi. I przyciąga.

Exit Someone – Dry Your Eyes (Atelier Ciseaux)

Godny konkurent w walce z Roman à clef o palmę pierwszeństwa nu sophisti-popu. Jeszcze nieco Kanadyjczykom brakuje.

Sorja Morja – Sorja (Thin Man)

Oszczędność wyrazu Sorji Morji jest wyjątkowo ciekawa. Dzięki niej każdy utwór jestem w stanie w przeżyć od początku do końca i nic mnie nie rozprasza. „Sorja” trwa jedynie 23 minuty, nie ma w niej miejsca na szczeliny, a w razie czego każda luka błyskawicznie zostaje zalepiona. W tajemnicy Wam powiem, że bardzo lubię taki uwikłany w mało skomplikowane środki niejednoznaczny i zarazem samoprzylepny indie pop.

Xiu Xiu – FORGET (Polyvinyl)

mie Stewart niby robi to, co zawsze, czyli kładzie nacisk na chaotyczne, niespójne i wahliwe melodie; różnica jest taka, że o „FORGET” przynajmniej się troszczy. A kiedy się troszczy, nie musimy już na siłę szukać dobrych wstawek – wszystko jest jak na dłoni.

King Krule – The Ooz (True Panther Sounds)

King Krule przypomina Tylera the Creatora, gdyby ten zaczął grać bluesa i znacznie spoważniał. Drugi album Archy’ego bezpretensjonalnie fruwa po post-punkowych bezdrożach, przy okazji mocno zahaczając o r&b, trip-hop, ambient czy jazz. Noir, psych, te sprawy.

Pensjonat – Lato w mieście

Poznań, noise rock – wszystko jasne? Otóż nie. „Lato w mieście” to wybitnie singlowy materiał: niebywale łagodny, ujmujący, przefiltrowany przez shoegaze’ową & popową wrażliwość. Hałas Pensjonatu wypoczywa na trawie, patrzy w niebo i delektuje się słońcem

Protomartyr – Relatives in Descent (Domino)

Nie da się uciec od skojarzeń z twórczością The Fall i Nicka Cave’a. Chciałbym, ale nie da się. Protomartyr nie kopiują, a jedynie mocno się inspirują, przeistaczając te wszystkie filozoficzno-noise-gotyckie medykamenty w jedną spójną całość, która aż buzuje od świetnych melodii i zapamiętywalnych riffów. I najważniejsze: dołująca otoczka spokojnie stoi sobie w kącie, uaktywniając się raz na jakiś czas. Ładnie to wszystko pomyślane.

Królestwo – Ćwiczenia repetytywne (Music is the Weapon)

Królestwo wciąga noise rock do post-rockowej gry; długie, płynnie poruszające się kompozycje nie tyle uwodzą udanymi sekwencjami powtórzeń, co cudownie głębokim, oszczędnym basem. Tu i ówdzie można się nadziać na średnio wyraźne ślady psychodelii.

Nie jest to szczególnie oryginalne, fakt, niemniej miło usłyszeć, że ktoś ma ochotę rewitalizować tak zakurzoną estetykę.

Litku Klemetti – Juna Kainuuseen (Luova)

Litku Klemetti wyraźnie inspiruje się brzmieniem brill building, któremu stara się nadać z deka psychodeliczny i hipnagogiczny sznyt. W konsekwencji „Juna Kainuuseen” słucha się jednym tchem; jednocześnie mamy świadomość, że brakuje kilku drobiazgów, żeby zapamiętać ten album na długie lata.

Rosa Vertov – Who Would Have Thought? (Crunchy Human Children)

 „who would have thought?” jest wycofane, imponująco spokojne, kościste, momentami nawet lekko surowe. To dream pop otoczony mgłą psych rocka – uśmierza bez idyllicznych odpałów i przenoszenia się gdzieś w baśniowe rejony. Bo najlepsze są okłady z lodu.

Lastryko – Lastryko (Music is the Weapon)

Psych rock poddany indie popowej obróbce. Podobne cuda niewidy od lat sukcesywnie prezentuje szwedzkie Dungen, ale Lastryko jest chyba jeszcze bardziej piosenkowe („Ekspedycja – jeden z najlepszych numerów w tym roku!), nawet w tych najbardziej temperamentnych partiach. To działanie przekorne, efektowne i godne podziwu.

Melisa – Wszystkie nasze kwiaty będą gnić (Music is the Weapon)

Pełnokrwisty, bezpardonowy noise rock upiększony wyrazistymi wiązkami szorstkiego post-hardcore’u. Melisę szczególnie lubię w tych najgwałtowniejszych momentach (vide opener), już odrobinę mniej, gdy akcja zostaje spowolniona. „Wszystkie nasze kwiaty będą gnić” opiera się na pokaleczonych, dramatycznie smutnych i wściekłych dźwiękach.

Paramore – After Laughter (Fueled by Ramen)

Paramore już na poprzedniej płycie fajnie grali, ale to new wave’owe „After Laughter” sprawiło, że o Amerykanach przestano mówić tylko z perspektywy emo-popu. „After Laughter” to sporo syntezatorów, parkietu, power popu i gram punk rocka.

ławka rezerwowych

⬇

Real Estate – In Mind (Doino)m

LOTTO – VV (Instant Classic)

BNNT – MULTIVERSE (Instant Classic)

Shizune – Cheat Death, Live Dead!

Brand New – Science Fiction (Procrastinate! Music Traitors)

The Courtneys – II (Hockey Dad)

The Afghan Whigs – In Spades (Sub Pop)

Trupa Trupa – Jolly New Songs (Ici d’ailleurs)

Wilcze Jagody – Wilcze Jagody

Pin Park – Krautpark (Instant Classic)

Spoon – Hot Thoughts (Matador)

Bastard Disco – Warsaw Wasted Youth (Antena Krzyku)

Camp Cope / Cayetana – Split (Poison City)

Popsysze – Kopalino

Cloud Nothings – Life Without Sound (Carpark)

Japandroids – Near to the Wild Heart of Life (Anti- Records)

Wiry – 2017

Jay Som – Everybody Works (Polyvinyl)

Dom Zły – s/t [EP] (Unquiet Records)

Ostraca – Last (Skeletal Lightning)

Hanako – Hanako/Liście

Ulver – The Assassination of Julius Caesar (House of Mythology)

ARRM / Lonker See – ARRM / Lonker See (Instant Classic)

Weeping Icon – Eyeball Under (Kanine)

Algiers – The Underside of Power (Matador)

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.